![]()
|
|||||
![]() |
![]() |
![]() |
|||
Vroeghur,was alles beter en véél eenvoudiger. Faut was faut en goed, gewoon goed. Simpel, een kind kon de was doen! VerwijzingenDit artikel refereert aan inhoud op andere websites. |
De eerste dagen
sleepten mijn vrienden mij naar al die in Poolse ogen zo befaamde plaatsen die je als toerist gewoon gezien móet hebben. De platgegooide en later weer herbouwde oude stad van Warschau, de talloze musea en oude gebouwen waarvan sommige nog sporen vertoonde van die zo vernietigende Tweede Wereldoorlog. En natuurlijk naar ontelbare hotels en restaurants waar je ondanks de tekorten vaak toch heel lekker kon eten en vooral goed kon drinken! Aan wodka was in ieder geval geen enkel gebrek.
Afijn na een weekje beesten in Warschau nam mijn vriend uit dat gehuchtje niet ver van Lublin het touw over en reisde ik voordat ik het goed en wel doorhad met hem in een taxi honderden kilometers door Zuid Oost Polen. Onderweg deden wij verschillende bezienswaardigheden aan en ook bezochten we voor mij allerlei vage kenissen die naarmate de reis vorderde steeds vager werden. Oké, toegegeven... een enkeling herkende ik nog van een ontmoeting in Nederland. Maar man, wat een reis was dat... ik weet nog iets van een oude bak, een Syrena, waarmee we van de ene boerderij naar de andere racete om maar op tijd voor de volgende borrel te zijn en talloze fotoalbums van (jonge) boerendochters... Toen ik eenmaal weer een beetje, en zonder hulp op beide benen kon staan, bleek ik al twee dagen op een boerderij te verblijven waar een trouwerij aan de gang was. Het was werkelijk schitterend weer en ik herinner me mensen die achter de boerderij een gat in de grond groeven waar zij flessen uit opdiepten. Geen idee wat erin zat maar het slikte met het warme vette varken van de grill verdomd prettig weg - zo liggend in het gras. In Lublin woonde ook de familie van een jonge Poolse kerel die een half jaartje voor mijn bezoek aan Polen besloten had om in Nederland te blijven. Hij zag het leven in Polen niet zitten en de avond dat we bij zijn ouders aankwamen was eigenlijk per vergissing. Om de een of ander reden kreeg ik een probleem in een hotel omdat er iets fout was met mijn visum. Wat er precies aan de hand was weet ik niet meer maar ik zie onze overhaastte rit weg van dat hotel met een brede kerel in een joekel van een Volga nog voor me... Je moet weten dat ik in die dagen gewoon geen idée meer had waar ik aan toe was of waar ik mee bezig was. Ik begreep helemaal niets meer van de rit met die taxi, van de ene kant van Polen naar de andere kant waar volgens mijn vriend maar een paar dollars voor betaald hoefde te worden. Ik begreep niets van de rijkdom die je kennelijk had als je honderd dollar in je zak had. En ik begreep al helemaal niets van de blik in de ogen van de mensen als zij mijn paspoort zagen. Misschien klinkt het nu als een cliché en misschien was het dat toen ook al... maar toch. Ik had deze gekte nog nooit meegemaakt. Nou ja in ieder geval kon ik die avond een lekker warm en ontspannend bad nemen in het ouderlijk huis van mijn vriend waarvan ik de familie waarschijnlijk al meerdere malen had geschoffeerd door hun uitnodigingen zonder uitleg af te slaan. Louter en alleen omdat ik te schijterig was mijn autotje voor hun deur te parkeren uit angst dat deze gestolen zou worden. Tjonge... ik snapte echt niets van leven in een totalitair systeem... |
||||
Naar boven | |||||
© 2000 - 2022 Veni Etinam | This 'webstek' is powered by BertSux 0.02 PGP: 7A2D C712 8F60 DE97 5511 4F4F DD4E 9DAF 5F27 5795 - 8122 |