Dit jaar besloten lief en ik Pasen maar weer eens in Polen te vieren. De Kerst hadden we wegens ziek zwak en misselijk van Eli noodgedwongen moeten overslaan. Niet dat dit zo'n ramp was want hiervoor in de plaats beleefden lief en ik één van de allermooiste Kerst en Oud en Nieuw momentjes in Nederland die we ooit hebben gehad!
Deze Paas dus naar Polen en omdat Eli al dat overdreven gedoe op Schiphol maar niets vindt, ik bedoel, als je bang bent voor aanslagen moet je natuurlijk niet juist allerlei buitenlanders die tot de risicogroep behoren controles op Nederlanders laten uitvoeren, is mijn overtuiging. Maar ja, Eli zal het allemaal wel niet snappen. En om dan allerlei discussies op schiphol te voorkomen is het logisch dat je dan liever per auto reist. Toch?
Gepland hadden we een reis die bestond uit twee delen. De eerste dag naar Świebodzin, niet ver over de Poolse grens om vervolgens de dag erna naar pittoresk Nowy Dwòr Mazowiecki door te reizen. De hele trip werd zodoende mooi in tweeën gesplitst. En dus dus werd via een boekingssite een kamer in hotelletje Graffit gereserveerd. Dit hotel staat pal tegenover een levensgroot Christus beeld. Een werkelijk gi-gan-tisch beeld dat lief en ik enkele jaren geleden, vanaf de oude route 92 waarop we toen reisden, gebouwd hebben zien worden. Net zoals de A2 autostrada trouwens. Beide wegen kruisen elkaar in de nabijheid van dit stadje maar liefst twee maal.
Świebodzin is een stadje dat een knooppunt vormt voor allerlei goederenstromen. Al in de jaren voor 1989 stonden hier vrachtwagens, toen veelal in het oude stadje, op een kruispunt - dat nu een rotonde is, in de rij. Al snel begon dit een onhoudbare situatie te worden en werd het stadje, net zoals zoveel andere Poolse stadjes, van een soort van afsnij route voorzien. Ik geloof dat we vandaag de dag zoiets een 'boog' noemen. Het enige obstakel was toen lange tijd een eenzaam stoplicht dat het verkeer het stadje in en uit regelde. Vanuit het binnenland liep de boog langzaam de heuvels waar een deel van het stadjes staat op. En bovenaan de heuvel werd al snel een joekel van een hotel gebouwd. Een gigantisch groen met wit gebouw dat je al van mijlen afstand zag staan. In de jaren na 2000 werden er in deze boog meerdere rotondes gebouwd en door het oponthoud dat automobilisten hierdoor ondervonden werd het stadje synoniem voor het gebrek aan snelwegen in Polen. De A2 die vanaf de Poolse grens in Swiecko tot aan Warschau loopt kwam pas in 2014 helemaal gereed. Op delen ervan reden lief en ik al jaren en telkens weer keken we uit naar de opening van het volgende stuk.
Helemaal van een leien dakje verliep de autoreis naar Świebodzin niet. Nog geen 15 minuten na vertrek stonden we ouderwets in een Hollandse file. Kan gebeuren in de randstad om een uurtje of 9, natuurlijk. Helaas was het vervolgens in Duitsland niet veel beter. Het waaide en regende erg hard en vervolgens stonden we voor Hannover uren vast omdat er een ongeluk was gebeurd. Kennelijk was het allemaal verdomde ernstig want tig auto's van hulpverleningsdiensten en hulpverleners duwden de wachtenden meedere malen de berm in en de vluchtstrook op. Toen we er langs reden zag je behalve een indrukwekkende rij auto's met zwaailicht alleen nog een tent. We konden ons niet voorstellen wat zich hierin afspeelde maar het is ongetwijfeld het ernstigste ongeval wat lief en ik ooit hebben gezien. Een uurtje later werden we geplaagd door, je gelooft het gewoon niet, een gigantische hagelbui! De temperatuur zag je op dat moment dalen tot +1 ℃ en dat had allemaal tot gevolg dat het merendeel van de Duitse automobilisten, waarschijnlijk wegens het ontbreken van winterbanden, de vluchtstrook opzochten.



Onderweg hebben we verscheidende malen even bij een rustplaats halt gehouden. En natuurlijk, zou ik bijna schrijven, na zoveel jaren ook weer eens bij de oude DDR grensovergang Marienborn bij Helmstedt. Eli heeft hier jaren voor controle en voor de afdracht van Gebuhrenbescheinigung, een soort van wegenbelasting voor het gebruik van de autosnelweg die destijds door de West Duisters werd onderhouden maar door de Ossies werd geheven, in de rij mogen staan. Vandaag de dag ben je er voorbij voordat je het weet.
De weersomstandigheden in Polen later die dag en de daaropvolgende dag waren niet veel beter, zo bleek. Regen en ongekende temperatuurdalingen waardoor binnen no-time het ijs op de ruitenwissers stond wisselden elkaar af. Natuurlijk allemaal het gevolg van die door mensen veroorzaakte 'Global Warming'.. NOT. Niet vreemd dus dat we met de bak op bepaalde momenten net aan een snelheid van 80 kilometer per uur haalden. Ondanks dat de reisafstand op dat moment slechts 750 kilometer bedroeg arriveerden we pas rond 19:00 bij het hotel. Na een reis van een dikke 10 uur dus! Man, dat was gewoon een ouderwetse tijd. We reden in de goede oude tijd in 18 uur, of erger, in net aan 24 uur en over wegen die ons voerde door talloze dorpjes en stadjes en die waren volgepakt met vrachtwagens naar onze bestemming. Overnachten in een hotel was dus een uitmuntend idee, zozeer dat lief en ik een lijst van plaatsen en hotels gaan opstellen die we de komende keren zullen aan gaan doen. Ditmaal waren we aan de late kant en konden we niet echt uitgebreid Świebodzin verkennen maar het loont de komende jaren de moeite om al die oude plaatsen waar we vroeger zo snel als maar mogelijk doorheen of voorbij reden te bezoeken. Al was het maar om vast te stellen hoezeer ze zijn veranderd.



We hebben s'avond in Świebodzin nog een rondje gelopen en het één en ander in het lokale winkelcentrumpje ingeslagen om ons vervolgens uitgebreid aan de avondmaaltijd tegoed te doen. Dat (natuurlijk) met een slaapmutsje werd afgesloten. De nacht bracht ons.... vorst en sneeuw!
De volgende dag hebben we onze reis vervolgd en kwamen we in de middag na een barre reis met wederom sneeuw, regen en hagel in Nowy Dwor Mazowiecki aan. Onderweg hadden we alweer meer voor de tol voor het rijden op de A2 moeten betalen en vielen ons, net zoals in Duitsland trouwens, (wéér) positief de prijzen voor eten en benzine op. Man wat betalen wij een godsvermogen aan belasting! En dat allemaal om die multiculturele bende in stand te houden... Na door de familie hartelijk te zijn begroet vierden we met hen, en met vele vrienden, uitgebreid eerste en tweede Paasdag. En nog een avondje erna ook, trouwens. Afijn, ik zal je de vele foto's van gedekte onbijttafels, lunchtafels én dinertafels besparen! Ik hou het op drie:



Gisteravond waren lief en ik na een werkelijk relaxte terugreis van iets meer dan 12 uur weer thuis. Zo inspannend als de heenreis was geweest, zo ontspannen was de terugreis. En wat Eli dan altijd, zo na het schoonmaken van de bak, het leukste vindt is het doorspitten van de post. Niet dat er na net aan 7 dagen zoveel ligt maar toch. Altijd spannend! Zo ook de nieuwe reclame die Ziggo vanwege de overname van UPC maakt.
UPC abonnees worden middels reclameblaadjes welkom geheten door de Ziggo familie. Op de omslag van het foldertje staan verschillende mensen afgebeeld waarvan ik me afvraag of ik de enige ben die het opvalt dat maar één ervan blank is. Maar ja, dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. Vuile vieze racistische fascistoïde Breivik fan-boy die ik ben!
In ieder geval ben ik welkom, zo vertelt het Ziggo foldertje me, welkom in eigen land!