Een paar dagen geleden bemerkte ik dat een oude kennis van vroeghur, je weet misschien wel, zo eentje waarmee je jaren hebt samengewerkt, mijn LinkedIn profiel had bekeken. Nu kijk ik af en toe ook wel eens naar de profielen van oud collega's maar haar was ik al vele jaren geleden uit het oog verloren. Ik had haar ook nooit eerder op LinkedIn aangetroffen. Later bleek, toen ik een e-mailtje van haar kreeg, dat ze nu pas een profiel bij die club had aangemaakt.
Tja en dan dwaalt je gedachte zomaar weer af naar... shit zo lang geleden al? 1997. Eli die toen al een paar jaartjes in de publishing zat kreeg een heel leuk aanbod van een beginnende uitgever om daar bijna hetzelfde te doen als wat hij bij het Haarlem Uitgeef Bedrijf deed. Namelijk een netwerkje bouwen, kompetoetertjes onderhouden, CD-Rommetjes branden en oh ja, af en toe een artikeltje schrijven. Dit keer echter zou Eli vanaf het begin bij het blaadje betrokken worden en helemaal los wat betreft het bouwen van CD-Rommetjes kunnen gaan. Daarbij, was Eli een stuk eigenwijzer geworden en nog meer overtuigd van zijn eigen kunnen. Een 'kunnen' dat anderen, en dan met name zijn huidige baas, natuurlijk veel te weinig erkende. En dus stond Eli voordat ie het goed en wel doorhad samen met aspirant uitgever Jeroen de Vries in een kale ruimte waar alleen vloerbedekking lag.
Dit zou de redactieruimte en ruimte voor de vormgevers worden van het nieuw uit te brengen gameblad PC Zone Benelux! Een licentie-uitgave van het Engelse blad PC-Zone van Dennis Publishing LTd in Londen uitgegeven door het beginnende PromoTime Publications in Haarlem. Man, wat spannend!
Of Eli maar even de IT wilde regelen en, oh ja, er was ook nog een deal met de Free Record Shop, dus of daar voor de maand september ook even een gratis CD-Rom voor kon worden gebakken. En dan niet eentje waar gewoon wat bestandjes op stonden maar met een leuke glimmende interface zoals dit zo mooi heette.
Appeltje eitje
denk je dan als geroutineerde 'bakker' totdat blijkt dat die Enschedese club waar ik een licentieaanvraag voor de programmeertool had ingediend plots niet thuis geeft. Iets vaags met 'concurrentie' zo begreep ik later, want mijn oude werkgever maakte ook van hun diensten gebruik. Maar goed, opgeven voordat Eli goed en wel begonnen is was geen optie en dus week ik uit naar een club van nerds waar ik al langer contact mee had. Namelijk het Engelse GMedia met hun programmeertaal GLPro dat ik nog uit de Grasp tijd kende. Je zorgt als doorgewinterde ICT'er altijd voor een plan B... toch? Dat plan betrof ingewikkelde shit waar achter de ontwikkeling ervan ook weer een heel verhaal, eentje dat tot bijna de middelleeuwen terug gaat, zit. En dat ik dus de moderne kijkbuislezer maar zal besparen. In ieder geval, ondanks dat deze tool aanzienlijk ingewikkelder was ramde Eli er binnen een paar weken een CD-Rom interface voor de Free Record Shop mee uit. Een gratis CD-tje dat vanwege de 'Gamemaand' van die shop werd weggegeven en geschikt was voor computers die niet meer dan 256 kleuren konden weergeven maar met een interface dat toch de illusie van veel meer kleuren gaf. Iets wat trouwens de tool van die Enschedese club niet kon, dus wat betreft was het weer een gevalletje 'geluk bij een ongeluk'. Trouwens bij die instelling van maximaal 256 kleuren kun je gaan kromliggen van het lachen, maar we hebben het hier wel over 1997. Volgens sommige kijkbuislezertjes nèt na de middeleeuwen... Capisce amigo?
Afijn, bij een blad horen natuurlijk ook allerlei mensen zoals redacteuren, vormgevers, lui die de hele zooi proberen te slijten en weer anderen die van alles administreren. Kortom er werd rond het eerste blaadje een compleet apparaat opgetuigd met, je raadt het waarschijnlijk al, de nodige IT verwachtingen. Je weet wel van die 'eerste levensbehoeften' zoals internettoegang, e-mail, een kompetoeter met 3DFX video en geluidskaart...
Werd er ook nog gewerkt vraag je me? Nou reken maar! Het is voor mij één van de meest spannendste, leukste en enerverende momenten in mijn leven geweest. Je leefde bij de dag, de nacht, en het weekend.
En daarbij, vakantiedagen waren voor lutsers! Toch? Het was trouwens ook meteen raak! Zo stond je bij de introductie van het blad in Amsterdam tot diep in de nacht te laser-gamen. En een paar maanden later omdat PC Zone Benelux de, toen nog, onbekende dartspeler Raymond van Barneveld uit Den Haag, tijdens het Embassy World Darts Championship, had gesponsord te darten. En ja voordat je het vraagt..hij werd kampioen in een shirt met het PC Zone Benelux logo erop!
Ook herinner ik me de soms ellenlange discussies over de vormgeving van de cover van het blad. De uitgever was namelijk een mierenneuker kritisch en had ècht een goed oog voor wat verkocht. En dus werd ook over de inhoud van het blad gediscussieerd. En hoe we de oplage nog verder omhoog konden jagen, natuurlijk. Dat ook! Nachten werd er gesproken over de 'Worldcup 98' dubbelcover, één in stemmig Nederlands Oranje en de ander met de kleuren van de Belgische vlag (nummer 9 - juni 1998). Over de kogelgaten in de cover van nummer 15 (dec 1998) En het 'PC Zone in a Box' project. Want ja, een doos met een blad erin is leuk, maar is met nòg meer stuff erin, nòg leuker! Ook werd het blad nog aantrekkelijker omdat er niet één maar twee, tot werkelijk de rand toe gevulde, gratis CD-roms bij werden geleverd! Regelmatig wisten we speelbare demo's vóór de europese distributeurs te pakken te krijgen! Berucht waren de redactie en de vormgeefboyz. Zij kenden het woord 'nee' gewoon niet! Man, het was een blad met verhalen en teksten die de gamer aansprak en die binnen een paar uitgaven na de oprichting al helemaal geen gebruik meer van het Engelse bronmateriaal maakte. En dankzij de verkoop hiervan werd er natuurlijk ook heel leuk aan de advertenties verdiend. Dat kon ook omdat die door een andere poot van het bedrijf aan de man werden gebracht. Tering, het was werkelijk een gouden formule! PromoTime werd berucht in uitgeefland en werd door concurrenten gekscherend 'PromoTeringTime' genoemd. Ja, ze hadden er een harde dobber aan!
Zoals het een uitgeverij van formaat betaamt werden er binnen no-time nog meer bladen en CD-Roms uitgegeven. En dus groeide ook het personeelsbestand, kregen we dus ook te maken met 'verloop' en verlieten een aantal van de pioniers het pand. Vanaf toen volgden er overnames en ontslagen. Ik was in de tussentijd met de uitgever in een conflict verwikkeld geraakt dat ik nu, achteraf, 
als een ordinaire ruzie beschouw. Eentje waarbij wij beiden het domweg vertikten water bij de wijn te doen. Achteraf jammer, maar zo gaan soms die dingen, en wat op zo'n moment wijsheid is, tja, daar kom je pas veel later achter. Jaren later, en dus te laat. Uiteindelijk heb ook ik, een illusie armer, het pand verlaten. Dat was net na de lancering van de allereerste gratis DVD-Zone Benelux en vlak voor de overname van het bedrijf door KPN. Met de introductie van die gratis DVD was het blad trouwens wel even de eerste in Nederland. Niks geen één, twee of zelfs drie CD-Roms! Da's voor prutsers
sprak Jeroen de Vries de legendarische woorden. Maar tegelijkertijd betekende dit moment wel het einde van het 'pionieren'.
En zo krijg je zomaar een vieze smaak in je bakkes. Je weet wel, zo nèt onder de plek waar de amandeltjes vroeghur zaten.
Afijn, het contact met deze oud collega bracht mij op het idee om in LinkedIn ook eens de namen van al die andere oud collega's op te zoeken. Wat zouden zij de afgelopen jaren hebben gedaan? Wat is er van hen terecht gekomen vroeg ik mezelf af.
Een aantal zijn verder gegaan zo bleek. Dat wil zeggen ze doen nu iets heel anders. Maar anderen zijn de koorts van het blaadjes maken nooit kwijtgeraakt. Ze zijn nu art-director, hoofdredacteur, of zelfs uitgever. En Ik stel me zo voor dat zij nog steeds hun droom van destijds dromen. Weliswaar in een andere tijd en in andere kleuren.. maar toch.
Er waren ook een paar oud collega's waarover ik helemaal niets kon vinden. Gewoon nada - niets op de sociale media. Geen getwitter te horen en geen bakkes op facebook te bespeuren. En dus waagde ik er zo links en rechts maar eens een goegeltje aan. De meeste vind je dan wel. Het is dan nog steeds niet helemaal duidelijk wat ze doen, maar ze zijn weer in zicht. Totdat ik op de webstek van een oud collega belandde waar ik nauw mee samen heb gewerkt en waar ik, toen ik het bedrijf verliet, op een heel vreemde wijze afscheid van heb moeten nemen. Nou ja, eerlijk gezegd zat afscheid nemen er niet eens in. We zijn gewoon uit elkaar gegaan. Wellicht omdat we op dat moment, min of meer door de situatie gedwongen, en ondanks dat we onderling nooit woorden hebben gehad, tegenover elkaar kwamen te staan. In ieder geval hebben we het er later nooit over gehad. Ook niet toen (ook) hij, kort na mij, het veld moest ruimen. We hebben elkaar nooit meer gesproken...
Eric werd begin 2009 door een vriend en na een (mogelijke) overdosis dood in bad aangetroffen. Zo bleek toen ik erin slaagde met zijn zoon contact op te nemen. Deze schreef mij over het leven van Eric na PC Zone Benelux. Hoe hij na zijn ontslag langzaam de greep op zijn leven verloor. Hoe hij vocht om verder te kunnen gaan en hoe hij uiteindelijk, na dagen, dood werd aangetroffen met een aantal doorweekte, oude PC Zone magazines in de badkamer
...
Go*****omme!!