Ik was eigenlijk niet van plan om, toen we afgelopen week in Polen waren, na terugkeer in Nederland iets hierover op mijn webstek te kakelen. Ons bezoek was namelijk ongepland, we zouden pas rond de 5e september het weerzien met onze familie aldaar vieren. En daarbij hadden lief en ik even ervoor net een lang weekend in Middelburg achter de kiezen...
Op de terugweg naar Nederland, woensdag de 31e augustus 2016 realiseerde ik me dat ik, na dertig jaar mijn zwager Marek Dydo gekend te hebben het gewoon niet kon maken niets over hem, over mij, over ons en al die tijd ertussen op mijn webstek te schrijven. Het zou anders net zo zijn, zo bedacht ik me, dat hij niet zou hebben bestaan. Niet zou hebben geleefd. Het zou dan net lijken alsof zijn plotseling overlijden in de middag van 22 augustus ons niet zou hebben geraakt. Want dat deed het... zijn overlijden. Het raakte ons vol op de voortandjes.
Zo snel lief en ik maar konden schakelden we die middag na het horen van dit verschrikkelijke nieuws over naar de 'the shit hits the fan - mode' en zorgden we ervoor dat we de volgende ochtend van de 23e augustus, ondermeer op ons werruk, allerlei zaken regelden. Je kunt immers niet zomaar de boel de boel laten... Toch? Om vervolgens om twee uur s'middags het hoogstnodige aan bagage in 'La Soep' te laden en richting het oosten af te reizen. Ditmaal geen overnachting halverwege de trip maar gewoon gas op de plank, 12 uur lang, tot aan Nowy Dwor Mazowiecki aan toe. Gemiddeld 13 liter op 100 km... aankomst 02:00. Godzijdank waren we de volgende ochtend op tijd in Warschau om tijdens een bescheiden lijkschouw onze zwager, en beste vriend, een laatste eer te kunnen bewijzen alvorens hij zou worden gekist. Dit was het allerlaatste moment in ons beider leven dat we hem zouden zien.
Hierna nooit meer...
Tjsa en daar sta je dan. Wat zeg je tegen een dooie? Ik had geen woorden.
Ik dacht alleen, G********** k*t k**K** kL*te t**** k*nk***t.... Voordat je het weet verzand je immers maar al te snel in allerlei cliché's waarbij geen enkel superlatief wordt geschuwd en waar dus niemand iets aan heeft. En dat moeten we niet willen met z'n allen... toch?
De dagen erna draaiden wij mee in de carrousel van regelen, uitnodigingen, bloemen, kransen, ceremonie... Het ging allemaal zo snel. Wat me nu nog het meeste bij staat is dat de kerk tijdens de begrafenis tot werkelijk de nok toe was gevuld. En dat de begrafenisondernemer zijn handen vol had aan alle bloemen en bloemkransen die waren afgeleverd. Het was meer dan dertig graden die dag en de geur van al die net ontluikende bloemen bedwelmden ons bijna, zoveel waren het. De rouwstoet naar de begraafplaats vond plaats onder begeleiding van Politie, die zelfs een doorgangsweg had afgezet, alwaar verschillende hulpdiensten minuten lang hun sirene, die door merg en been ging, lieten loeien. Ik kon op dat moment alleen maar denken aan de jaren dat we elkaar, zoveel keer per jaar, zagen. Tijdens de kerst, de Paas en tijdens de vakanties. Keer op keer. Jaar op jaar. Onszelf nooit realiserend dat het eens over zou zijn. Ik dacht echt dat wij er altijd zouden zijn. Dat er altijd een volgend moment zou zijn waarbij we elkaar met een nieuwe muzikale Youtube video zouden proberen af te troeven. Een volgende keer waarbij we een (nieuw) restaurant zouden bezoeken. Een volgend 'festival of tastes'.... Kortom een volgend moment waarop we zouden verdergaan waar we een tijdje ervoor waren gestopt. We hadden immers, al grappenmakend, aangegeven op welk stuk grond we over niet al te veel jaar, ons gezamenlijke huis zouden bouwen. Of het in werkelijkheid zou kunnen weet ik niet maar dat doet er niet toe... we hadden nog zoveel plannen.
De twee dagen dat lief en ik, onderbroken door een overnachting in het Duitse Helmstedt, erover deden om terug naar ons huis in Nederland te rijden kon ik alleen denken aan die glorieuze reis van Marek en mij in december 1989. Bij Helmstedt bevond zich toen de grensovergang Marienborn. Ik lulde tegen lief hierover deze hele reis honderd-uit. De muur was net gevallen en Marek en ik reden er met mijn volgeladen Fiat Regata 75 dwars doorheen. Alsof onze neus bloedden! In 24 uur van west naar oost, zo ging dat in die tijd. Lief was een dagje eerder met het vliegtuig naar Polen vertrokken omdat Marek zijn vliegticket aan haar had afgestaan... Het was ook Marek die een DDR beambte een paar blikjes Coca Cola cadeau deed omdat deze naar iets Westers bedelde om met kerst op tafel te kunnen zetten. Want zo was Marek...
Maro, Fido Dydo zoals wij je in de jaren 90 naar het gelijknamige frisdrank karakter noemden,.. je zult worden gemist. Zoveel langer dan nadat de anderhalve meter hoge berg bloemen die op de dag dat je werd begraven op je graf werd gelegd, en die zo sterk geurde dat we deze tot ver buiten de begraafplaats konden ruiken, door een grafsteen zal zijn verwisseld. Je moest eens weten hoeveel verdriet (zoveel) mensen van je verscheiden hebben...