Toen ik nog op de basis school zat vond ik het interessant om met electronica te spelen, en met name - want die waren daardoor nog interessanter - de electronica waar in principe niet mee gespeeld mocht worden, zoals de (tot dan toe nog werkende) radio van mijn ouders, hun (tot dan toe nog werkende) platenspeler, de (tot dan toe .. nou ja je snapt het) cassetterecorder van mijn zus, en nog zo wat van die leuke apparaten in en om het huis.
Het duurde niet lang totdat er een absoluut verbod voor mij kwam om met mijn schroevendraaier ook maar in de buurt te komen van alles wat het nog deed, iets van waarde had en een stekker. Uitzondering waren de apparaten waar niets meer aan gesloopt kon worden.
Dat ik het niet zo nauw nam met de risico's van prutsen met 220V apparaten bleek wel toen ik op een zondagmiddag boven op mijn zolderkamer voor de zoveelste keer de stekker uit een (tot dan toe nog werkende) intercom was vergeten te halen en weer eens een opdonder kreeg. De schreeuw was beneden luid te horen, maar dat kwam ook omdat mijn ouders beneden geen (werkende) radio meer hadden. Mijn vader vond het toen welletjes en kocht mij een Electronica Experimenteerdoos van Philips. Daar mocht ik naar believen mee spelen maar hij bedoelde eigenlijk daar kon ik geen verdere schade mee aanrichten. Het enige waar je dan nog een opdonder van kon krijgen volgens hem was als je beide fors uitgevallen batterijen aan elkaar verbond en je tong er tegen drukte, wat ik natuurlijk prompt deed. Inderdaad, dat was geen fijn gevoel maar ja, ik was 220V gewend dus waar heb je het over.
Al gauw was ik schakelingen aan het bouwen. Wauw .. diodes ..?? Transistors, potmeters?? De alarm installatie was een feest, net als de lichtsensor. De radio was lastig maar deed het wel! Nou ja, even. Toen frequenties en vorming van geluid aan de orde kwamen ontstond het eerste protest. Mijn zus had haar kamer onder die van mij en was het zat om uren lang naar dat hoge gepiep te luisteren dat uit dat kleine luidsprekertje kwam. Ik vond het een genot om naar te luisteren maar daar was zij, met 
in haar kielzog een rits hevig puberende vriendinnen niet mee eens. En daar kun je niet tegenop. Dus op een dag pakte ik mijn schakelbord tevoorschijn en zag dat het luidsprekertje er vakkundig was uitgesloopt. Het ligt voor de hand dan om stampvoetend naar de hoofdverdachte te gaan en dat ding terug te eisen maar zo ging dat bij ons thuis niet. Als je een tik kreeg, sla je niet meteen terug. Je andere wang toekeren was al helemaal geen optie, nee je draait je om en loopt rustig weg, terwijl je je beraad op je tegenzet. Mag vandaag, mag ook morgen, desnoods volgende week. Als het maar schaakmat is. Dus wat deed ik.. diezelfde dag nog sloopte ik een autoradio luidspreker uit een box en sloot die aan op een circuit dat alleen maar hoge en uiterst irritante krakerige tonen produceerde. Ik legde die onder haar bed en verbond het met lange draden aan een schakelaartje die ik door een gaatje in de muur in de er ernaast gelegen werkkamer van mijn vader monteerde. Ik zette mijn wekker op 1 uur 's nachts en legde die onder mijn kussen want we hadden toen nog van die mechanische wekkers die alleen maar knetterhard konden tringen. Toen die nacht de wekker onder mijn kussen ging sloop ik naar beneden naar mijn vaders werkkamer in en klikte het schakelaartje om. Ik hoorde niets maar ging er van uit dat mijn zus zich te pletter schrok uit haar slaap, radeloos om zich heen keek en ernstig geirriteerd op zoek ging naar dat helse geluid. Ik zette het schakelaartje na een tiental seconden weer uit, sloop gniffelend naar mijn kamer terug, zette de wekker om 3 uur en ging weer slapen. Om 3 uur sloop ik weer naar de werkkamer en genoot van het omzetten van het schakelaartje. Om 5 uur deed ik hetzelfde...
Schaak!
Wraak!
De volgende ochtend kwam ik uitgeput beneden aan het ontbijt en zag mijn zus tot mijn stomme verbazing fris en fruitig boterhammen smeren. Niets te merken. Ze neuriede iets te expliciet een liedje dat ik wel herkende maar niet kon plaatsen. Ik verging van de spanning maar kon haar natuurlijk niet direct confronteren met mijn nachtelijk actie.
Toen ik vlak na haar op de fiets sprong om naar school te gaan hield ik het niet meer. Ik haalde haar in en vroeg of ze goed geslapen had. Och, zei ze. Ik wist al lang dat je dat ding onder mijn bed had gelegd. De draadjes had je in mijn kamer netjes weggewerkt maar je was vergeten dat ik altijd huiswerk doe op papa's kamer. Was een kwestie van het luidsprekertje vakkundig ontkoppelen. En jij? Lekker geslapen?
Uiteindelijk heb ik niets meer op het gebied van electronica gedaan. Wiskunde was toch leuker en ben informatica gaan studeren. Toen ik een paar weken geleden mijn zoontje echter zag prutsen met kleine schakelingen en in plaats van snerpende geluiden te produceren probeerde een motortje te laten draaien op licht energie viel het me op dat hij erg veel moeite had met het verbinden van de onderdelen. Alles liet los en hij raakte een beetje gefrustreerd. Ik herinnerde die EE dozen van Philips. Zouden die nog te koop zijn? In ieder geval die klemmetjes .. dat was zo'n goed systeem om de draadjes te verbinden .. zou dat er nog zijn? Ik keek eens rond op internet en inderdaad. Maar ik kon ze alleen krijgen op één voorwaarde...
Mijn zus vertelde me later wat het liedje was wat ze neuriede. Het was You can't always get what you want, van The Rolling Stones. Ze had gehoopt dat ik de boodschap daarmee wel begreep.
Schaakmat.
Is getekend, Ben
Zo gaat dat dus beste kijkbuislezertjes,... klemmetjes in ruil voor een verhaal,.. Ben, veel plezier ermee met je zoon (het gesloten zakje voor verzamelaars is nog wél beschikbaar!).
Naschrift:
Vlak voor de publicatie van dit *kuch* artikeltje blijkt dat zoonlief op school een spreekbeurt gaat houden over groene energie. Of hij ter demonstratie een schakeling kan bouwen die a) een motortje kan laten draaien op licht- en wind energie en b) niet uit elkaar valt,...
De klemmetjes zijn naar je onderweg, succes met je spreekbeurt kleine man!